ဒီေန႔ က်မရဲ႕ ညီမေလးတစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေတာ့မယ္တဲ့။ သူနဲ႔ က်မက တစ္မေအထဲက ေမြးလာတဲ့ ညီအမေတြ မဟုတ္ေပမဲ့ သူက က်မကၽြန္မ စကၤာပူေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ပထမဦးဆံုး ခင္ခဲ့တဲ့ ညီမေလးပါ။ က်မနဲ႔ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ တစ္ခန္းတည္း ေနခဲ့တဲ့ အျပင္၊ ေကာင္းအတူ ဆိုးအတူ ရွိအတူ မရွိအတူ မွ်ေ၀ခဲ့တဲ့ သူေလးပါ။ သူျပန္မယ္ဆိုေတာ့ က်မတုိ႔ စကၤာပူ ေရာက္စ အေျခအေနေတြကို ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ က်မတို႔ တူတူေပ်ာ္ခဲ့တာ၊ စိတ္ညစ္ခဲ့တာ၊ တူတူ အပင္ပန္းခံ အလုပ္လုပ္ခဲ့တာ အားလံုးေပါ့။ တစ္ကယ္ေတာ့ ဒီကၽြန္းႏိုင္ငံေလးက ေရာက္ခါစ လူေတြကို စိန္ေခၚတတ္ပါတယ္။ အဲဒီ့ ဒဏ္ကို ၾကံ႕ၾကံ႕ ခံႏိုင္ၿပီး ဆိုရင္ေတာ့ စကၤာပူဆိုတာ ဘာမွ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
စကၤာပူ အစိုးရကို လက္တစ္လံုးျခား လုပ္ခဲ့တဲ့ သူေတြထဲမွာ က်မလည္းပါတယ္။ က်မ စကၤာပူကို အလုပ္လာရွာခ်င္ေတာ့ Visitနဲ႔ မလာရဲပါဘူး။ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းကလည္း မရွိ၊ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းဆိုလို႔ စကၤာပူမွာ ရွားရွားပါးပါး ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း စကၤာပူ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေလာက္ နွီးနီး အလုပ္ရႈပ္ရွာေလတယ္။ ဒီေတာ့ က်မလည္း စကၤာပူဆိုတဲ့ ျမိဳ႕ၾကီးကို လာခ်င္ေတာ့ ရွိသမွ်အၾကံ အကုန္ထုတ္ရတာေပါ့။
ဒီေတာ့ စကၤာပူက Private ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို ေလွ်ာက္လိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းလခေလးေတာ့ ရင္းရတာေပါ့ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ မေယာင္မလည္နဲ႔ ေရာက္လာတာေပါ့ေလ။ ဟိုမွာကေတာ့ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္ေတြ လုပ္လို႔ ရတယ္လို႔ ေျပာၾကတာေပါ့ေလ။ ဒီကိုေရာက္ေတာ့မွ လုပ္လို႔မရမွန္း သိလာရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းမွာ ေတြ႕ရတဲ့ ျမန္မာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးက အရမ္းကို ခင္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ စည္းလံုးမႈလည္း ရွိၾကတယ္။ က်မတို႔ အားလံုး စုေပါင္းၿပီး စကၤာပူျမိဳ႔ကို ျပန္စိန္ေခၚ ခဲ့ၾကတယ္။ က်မျမန္မာေတြ အားလံုးစုစည္းၿပီး နည္းလမ္း ေပါင္းစံုနဲ႔ စကၤာပူ တစ္ျမိဳ႕လံုးကို ျဖန္႔ၿပီး အလုပ္ရွာၾကပါတယ္။ အားလံုးရဲ႕ စိတ္အားထက္သန္မႈနဲ႔ ဇြဲေၾကာင့္လား မသိပါဘူး။ က်မတို႔ အားလံုး အလုပ္ေကာင္းေကာင္း ရခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီ့ အခ်ိန္တုန္းက အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ ျမန္မာေတြ သိပ္မမ်ားတာ ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ က်မလည္း အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္လုပ္ရင္း က်မတတ္တဲ့ အတတ္ပညာနဲ႔ အလုပ္ေတြလည္း ရွာရင္းေပါ့။ က်မေတာ္ေတာ္ ေတာ္လို႔ ထင္ပါတယ္.. ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အလုပ္မရပါဘူး။ :P အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္မ်ိဳးစံုကို က်မလုပ္ခဲ့ ဘူးပါတယ္။ ဖိနပ္ဆိုင္မွာ အေရာင္းစာေရးမ အေနနဲ႔ တစ္ေန႔ကို ဆယ္နာရီ မတ္တတ္ရပ္ခဲ့ ဘူးပါတယ္။ လက္ကမ္းစာေဆာင္ေတြကိုလည္း သူမ်ား လိုခ်င္ခ်င္ မလိုခ်င္ခ်င္ မ်က္ႏွာ ျပံဳးျဖဲၿဖဲနဲ႔ လိုက္ေပးခဲ့ ဘူးပါတယ္။ အလုပ္ကျပန္လာရင္ မတ္တတ္ကလည္း မရပ္ႏိုင္ ေနရာကလည္း မရလို႔ ရထားၾကမ္းျပင္မွာ ထိုင္ၿပီးလည္း စီးခဲ့ဘူးပါတယ္။ ညခုႏွစ္နာရီကေန မနက္ကိုးနာရီ အထိလည္း မိုးလင္းေပါက္ မအိပ္ပဲ အလုပ္လုပ္ခဲ့ ဘူးပါတယ္။
တရားမ၀င္ အလုပ္လုပ္တာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ရဲကို ျမင္တိုင္းေၾကာက္ရသလို စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္လာတဲ့ အားငယ္မႈကိုလည္း ကိုယ့္ဘာသာ အားတင္းခဲ့၇တယ္။ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေျပးခ်င္တာေတာ့ အခါခါေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒီကို ဘယ္သူကမွ ရိုက္ၿပီး လႊတ္လိုက္တာ မဟုတ္လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားတင္းခဲ့ရတယ္။ စကၤာပူရဲ႕ နည္းမ်ိဳးစံု စိမ္ေခၚမႈေတြကို က်မတို႔ အားလံုး ၾကံ႕ၾကံ႕ခံ တြန္းလွန္ခဲ့ ၾကပါတယ္။ အခ်င္းခ်င္း ေဖးမကူညီခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သံုးလခြဲ အၾကာမွာ က်မအခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္ရခဲ့ပါတယ္။ Student Pass ကို Cancel လုပ္ၿပီး Spass တင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေတြ က်မေျပာျပတာက စကၤာပူဆိုတာ ေငြလြယ္လြယ္ မရသလို ရင္ဆိုင္ရမွာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကိုလာဖို႔ ဘာေတြ လိုလဲလို႔ ေမးတိုင္း က်မအၿမဲေျပာတာက အဓိက ျပင္ဆင္ခဲ့ရမွာက စိတ္ဓါတ္အင္အားပါ။ စိတ္ဓါတ္မခိုင္မာလို႔ ဘ၀ပ်က္တဲ့ လူေတြ၊ စိတ္ဓါတ္မၾကံ႕ခိုင္လို႔ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ပန္းတိုင္ကို မေရာက္တဲ့ လူေတြ ဒုနဲ႔ ေဒးပါ။ ဒီမွာ အလုပ္မရလို႔လဲ အားငယ္၀မ္းနည္း စရာမရွိပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ပညာ အရည္အခ်င္းထက္ ကံတရားဆိုတာကလည္း ရွိေသးတာပဲေလ။
အခု က်မၾကံဳေတြ႕ ရသေလာက္ကေတာ့ စကၤာပူက Private ေက်ာင္း ၿပီးသြားလို႔ အလုပ္ရတယ္ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ရွားပါတယ္။ ရတယ္ဆိုတဲ့ သူေတြကလည္း ရန္ကုန္မွာတည္းက ေနာက္ခံ ပညာအရည္အခ်င္းေတြ ရွိခဲ့တဲ့ သူေတြမ်ားပါတယ္။ ဥပမာ စာရင္းကိုင္ ေက်ာင္းလာတတ္တဲ့ သူေတြထဲမွာ ရန္ကုန္မွာတည္းက စီးပြါးေရးဘြဲ႕ရၿပီးသား လုပ္ငန္းအေတြ႕ အၾကံဳေလး နည္းနည္းပါးပါး ရွိတဲ့ လူေတြဆို ရပါတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ ၿပီးကာစ သူတစ္ေယာက္ Private School လာတတ္ၿပီး အလုပ္ရတယ္ ဆိုတာကို က်မခုထိ မေတြ႕ဘူးေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ဆယ္တန္းေအာင္ ၿပီးကာစ ေက်ာင္းသားေတြ အေနနဲ႔ အစိုးရေက်ာင္းေတြကိုပဲ လာတတ္ပါလို႔ အၾကံေပး ပါရေစေနာ္။ အလုပ္လာလုပ္မဲ့ သူေတြ ဆိုရင္လည္း အသိပညာ အတတ္ပညာေတြ သင္ခဲ့သလို စိတ္ဓါတ္ မာေအာင္လည္း ျပင္ဆင္ ခဲ့ပါလို႔ က်မ အၾကံေပး ပါရေစေနာ္။
အခုကၽြန္မ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေတာ္ေတာ္ကို ျမင္ေတြ႕ ေနရတာ စိတ္မေကာင္းစရာေတြႀကီးပဲ။ ႏိုင္ငံျခားသားက ႏွိပ္ကြပ္ရင္ ခံျပင္းမႈ၊ ေဒါသထြက္မႈေတြပဲ ျဖစ္မယ္။ ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ေတာ့ လုပ္ရက္ေလျခင္း ဆုိတဲ့ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲမႈေတြ ပါ ပါလာၿပီေပါ့။ မသိနားမလည္တဲ့ ကိုယ့္ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း နားလည္လာေအာင္၊ သိလာေအာင္၊ ႏုိင္ငံျခားသား လူလည္က်တာ မခံရေအာင္ ကူညီ႐ိုင္းပင္းမယ့္အစား ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ဘက္ကေန အလုိတူ အလုိပါ လူလည္က် ႏွိပ္ကြပ္ေနတာကေတာ့ ဆိုးလြန္းပါတယ္ေနာ္။
ကၽြန္မပတ္၀န္းက်င္က အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေျပာျပမယ္ေနာ္။ မသိေသးတဲ့ သူေတြသိၿပီး နမူနာယူႏုိင္ေအာင္ လုိ႔ပါ။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က တစ္ရက္မွာ သူ႕ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္း၊ သူ႔အေၾကာင္း မိတ္ဆက္ရင္းနဲ႔ သိလာရတာက -- သူ႕ရဲ႕လစာက တစ္လကို စင္ကာပူေဒၚလာ (၉၀၀) ပဲရတယ္တဲ့။ ဒီအထိ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ဘယ္လုိမွ မေနပါဘူး။ ေအာ္.. ဟုတ္လားေပါ့။ အေျခခံလစာ (၁၈၀၀) ရရမယ့္ S-pass သမားတစ္ေယာက္ဟာ (၉၀၀) ပဲရတယ္ဆုိေတာ့ ရရာအလုပ္ကို ယာယီ၀င္လုပ္တယ္ လုိ႔ပဲ ကၽြန္မက ထင္လုိက္မိတယ္။ ဒါဆုိလည္း လစာမ်ားတဲ့ အလုပ္ကိုရွာၿပီး ေျပာင္းေပါ့လုိ႔ ကၽြန္မကေျပာေတာ့ (၅)ႏွစ္စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ထားရတယ္တဲ့။ ကၽြန္မ အံ့ၾသသြားတယ္။ (၅) ႏွစ္လုံး ဒီလစာပဲလား ဆုိေတာ့.. အဲဒါလည္း ေသခ်ာမသိဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း မေနႏုိင္ မထိုင္ႏုိင္ ဆက္ေမးမိတယ္။ Agent က Singaporean Agent လားဆုိတာ.. မဟုတ္ဘူးတဲ့...။ ဗမာ Agent တဲ့။
စကၤာပူ အစိုးရကို လက္တစ္လံုးျခား လုပ္ခဲ့တဲ့ သူေတြထဲမွာ က်မလည္းပါတယ္။ က်မ စကၤာပူကို အလုပ္လာရွာခ်င္ေတာ့ Visitနဲ႔ မလာရဲပါဘူး။ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းကလည္း မရွိ၊ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းဆိုလို႔ စကၤာပူမွာ ရွားရွားပါးပါး ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း စကၤာပူ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေလာက္ နွီးနီး အလုပ္ရႈပ္ရွာေလတယ္။ ဒီေတာ့ က်မလည္း စကၤာပူဆိုတဲ့ ျမိဳ႕ၾကီးကို လာခ်င္ေတာ့ ရွိသမွ်အၾကံ အကုန္ထုတ္ရတာေပါ့။
ဒီေတာ့ စကၤာပူက Private ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို ေလွ်ာက္လိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းလခေလးေတာ့ ရင္းရတာေပါ့ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ မေယာင္မလည္နဲ႔ ေရာက္လာတာေပါ့ေလ။ ဟိုမွာကေတာ့ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္ေတြ လုပ္လို႔ ရတယ္လို႔ ေျပာၾကတာေပါ့ေလ။ ဒီကိုေရာက္ေတာ့မွ လုပ္လို႔မရမွန္း သိလာရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းမွာ ေတြ႕ရတဲ့ ျမန္မာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးက အရမ္းကို ခင္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ စည္းလံုးမႈလည္း ရွိၾကတယ္။ က်မတို႔ အားလံုး စုေပါင္းၿပီး စကၤာပူျမိဳ႔ကို ျပန္စိန္ေခၚ ခဲ့ၾကတယ္။ က်မျမန္မာေတြ အားလံုးစုစည္းၿပီး နည္းလမ္း ေပါင္းစံုနဲ႔ စကၤာပူ တစ္ျမိဳ႕လံုးကို ျဖန္႔ၿပီး အလုပ္ရွာၾကပါတယ္။ အားလံုးရဲ႕ စိတ္အားထက္သန္မႈနဲ႔ ဇြဲေၾကာင့္လား မသိပါဘူး။ က်မတို႔ အားလံုး အလုပ္ေကာင္းေကာင္း ရခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီ့ အခ်ိန္တုန္းက အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ ျမန္မာေတြ သိပ္မမ်ားတာ ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ က်မလည္း အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္လုပ္ရင္း က်မတတ္တဲ့ အတတ္ပညာနဲ႔ အလုပ္ေတြလည္း ရွာရင္းေပါ့။ က်မေတာ္ေတာ္ ေတာ္လို႔ ထင္ပါတယ္.. ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အလုပ္မရပါဘူး။ :P အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္မ်ိဳးစံုကို က်မလုပ္ခဲ့ ဘူးပါတယ္။ ဖိနပ္ဆိုင္မွာ အေရာင္းစာေရးမ အေနနဲ႔ တစ္ေန႔ကို ဆယ္နာရီ မတ္တတ္ရပ္ခဲ့ ဘူးပါတယ္။ လက္ကမ္းစာေဆာင္ေတြကိုလည္း သူမ်ား လိုခ်င္ခ်င္ မလိုခ်င္ခ်င္ မ်က္ႏွာ ျပံဳးျဖဲၿဖဲနဲ႔ လိုက္ေပးခဲ့ ဘူးပါတယ္။ အလုပ္ကျပန္လာရင္ မတ္တတ္ကလည္း မရပ္ႏိုင္ ေနရာကလည္း မရလို႔ ရထားၾကမ္းျပင္မွာ ထိုင္ၿပီးလည္း စီးခဲ့ဘူးပါတယ္။ ညခုႏွစ္နာရီကေန မနက္ကိုးနာရီ အထိလည္း မိုးလင္းေပါက္ မအိပ္ပဲ အလုပ္လုပ္ခဲ့ ဘူးပါတယ္။
တရားမ၀င္ အလုပ္လုပ္တာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ရဲကို ျမင္တိုင္းေၾကာက္ရသလို စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္လာတဲ့ အားငယ္မႈကိုလည္း ကိုယ့္ဘာသာ အားတင္းခဲ့၇တယ္။ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေျပးခ်င္တာေတာ့ အခါခါေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒီကို ဘယ္သူကမွ ရိုက္ၿပီး လႊတ္လိုက္တာ မဟုတ္လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားတင္းခဲ့ရတယ္။ စကၤာပူရဲ႕ နည္းမ်ိဳးစံု စိမ္ေခၚမႈေတြကို က်မတို႔ အားလံုး ၾကံ႕ၾကံ႕ခံ တြန္းလွန္ခဲ့ ၾကပါတယ္။ အခ်င္းခ်င္း ေဖးမကူညီခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သံုးလခြဲ အၾကာမွာ က်မအခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္ရခဲ့ပါတယ္။ Student Pass ကို Cancel လုပ္ၿပီး Spass တင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေတြ က်မေျပာျပတာက စကၤာပူဆိုတာ ေငြလြယ္လြယ္ မရသလို ရင္ဆိုင္ရမွာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကိုလာဖို႔ ဘာေတြ လိုလဲလို႔ ေမးတိုင္း က်မအၿမဲေျပာတာက အဓိက ျပင္ဆင္ခဲ့ရမွာက စိတ္ဓါတ္အင္အားပါ။ စိတ္ဓါတ္မခိုင္မာလို႔ ဘ၀ပ်က္တဲ့ လူေတြ၊ စိတ္ဓါတ္မၾကံ႕ခိုင္လို႔ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ပန္းတိုင္ကို မေရာက္တဲ့ လူေတြ ဒုနဲ႔ ေဒးပါ။ ဒီမွာ အလုပ္မရလို႔လဲ အားငယ္၀မ္းနည္း စရာမရွိပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ပညာ အရည္အခ်င္းထက္ ကံတရားဆိုတာကလည္း ရွိေသးတာပဲေလ။
အခု က်မၾကံဳေတြ႕ ရသေလာက္ကေတာ့ စကၤာပူက Private ေက်ာင္း ၿပီးသြားလို႔ အလုပ္ရတယ္ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ရွားပါတယ္။ ရတယ္ဆိုတဲ့ သူေတြကလည္း ရန္ကုန္မွာတည္းက ေနာက္ခံ ပညာအရည္အခ်င္းေတြ ရွိခဲ့တဲ့ သူေတြမ်ားပါတယ္။ ဥပမာ စာရင္းကိုင္ ေက်ာင္းလာတတ္တဲ့ သူေတြထဲမွာ ရန္ကုန္မွာတည္းက စီးပြါးေရးဘြဲ႕ရၿပီးသား လုပ္ငန္းအေတြ႕ အၾကံဳေလး နည္းနည္းပါးပါး ရွိတဲ့ လူေတြဆို ရပါတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ ၿပီးကာစ သူတစ္ေယာက္ Private School လာတတ္ၿပီး အလုပ္ရတယ္ ဆိုတာကို က်မခုထိ မေတြ႕ဘူးေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ဆယ္တန္းေအာင္ ၿပီးကာစ ေက်ာင္းသားေတြ အေနနဲ႔ အစိုးရေက်ာင္းေတြကိုပဲ လာတတ္ပါလို႔ အၾကံေပး ပါရေစေနာ္။ အလုပ္လာလုပ္မဲ့ သူေတြ ဆိုရင္လည္း အသိပညာ အတတ္ပညာေတြ သင္ခဲ့သလို စိတ္ဓါတ္ မာေအာင္လည္း ျပင္ဆင္ ခဲ့ပါလို႔ က်မ အၾကံေပး ပါရေစေနာ္။
အခုကၽြန္မ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေတာ္ေတာ္ကို ျမင္ေတြ႕ ေနရတာ စိတ္မေကာင္းစရာေတြႀကီးပဲ။ ႏိုင္ငံျခားသားက ႏွိပ္ကြပ္ရင္ ခံျပင္းမႈ၊ ေဒါသထြက္မႈေတြပဲ ျဖစ္မယ္။ ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ေတာ့ လုပ္ရက္ေလျခင္း ဆုိတဲ့ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲမႈေတြ ပါ ပါလာၿပီေပါ့။ မသိနားမလည္တဲ့ ကိုယ့္ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း နားလည္လာေအာင္၊ သိလာေအာင္၊ ႏုိင္ငံျခားသား လူလည္က်တာ မခံရေအာင္ ကူညီ႐ိုင္းပင္းမယ့္အစား ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ဘက္ကေန အလုိတူ အလုိပါ လူလည္က် ႏွိပ္ကြပ္ေနတာကေတာ့ ဆိုးလြန္းပါတယ္ေနာ္။
ကၽြန္မပတ္၀န္းက်င္က အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေျပာျပမယ္ေနာ္။ မသိေသးတဲ့ သူေတြသိၿပီး နမူနာယူႏုိင္ေအာင္ လုိ႔ပါ။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က တစ္ရက္မွာ သူ႕ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္း၊ သူ႔အေၾကာင္း မိတ္ဆက္ရင္းနဲ႔ သိလာရတာက -- သူ႕ရဲ႕လစာက တစ္လကို စင္ကာပူေဒၚလာ (၉၀၀) ပဲရတယ္တဲ့။ ဒီအထိ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ဘယ္လုိမွ မေနပါဘူး။ ေအာ္.. ဟုတ္လားေပါ့။ အေျခခံလစာ (၁၈၀၀) ရရမယ့္ S-pass သမားတစ္ေယာက္ဟာ (၉၀၀) ပဲရတယ္ဆုိေတာ့ ရရာအလုပ္ကို ယာယီ၀င္လုပ္တယ္ လုိ႔ပဲ ကၽြန္မက ထင္လုိက္မိတယ္။ ဒါဆုိလည္း လစာမ်ားတဲ့ အလုပ္ကိုရွာၿပီး ေျပာင္းေပါ့လုိ႔ ကၽြန္မကေျပာေတာ့ (၅)ႏွစ္စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ထားရတယ္တဲ့။ ကၽြန္မ အံ့ၾသသြားတယ္။ (၅) ႏွစ္လုံး ဒီလစာပဲလား ဆုိေတာ့.. အဲဒါလည္း ေသခ်ာမသိဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း မေနႏုိင္ မထိုင္ႏုိင္ ဆက္ေမးမိတယ္။ Agent က Singaporean Agent လားဆုိတာ.. မဟုတ္ဘူးတဲ့...။ ဗမာ Agent တဲ့။
Singaporean နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး Agent လုပ္ေနတဲ့ ဗမာတဲ့။ ကၽြန္မ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းကို မသိဘူးျဖစ္သြားတယ္။ ပိုၿပီးဆုိးတာက Agent Fee က (၃၈၀၀) တဲ့။ အက်ိဳးေဆာင္ခ ယူတဲ့အတြက္ ကၽြန္မ ဘာမွ မေျပာလုိပါဘူး။ အလုပ္မရွိတဲ့ သူကို အလုပ္ရွာေပးလုိ႔ အက်ိဳးေဆာင္ခ ယူတာကို ကၽြန္မ နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္.... Singapore လုိေနရာမ်ိဳးမွာ တစ္လကို အသံုးစရိတ္ ပ်မ္းမွ် (၆၀၀) ကေန (၈၀၀) ၾကားမွာ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ သူဘယ္ေလာက္စုမိမွာလဲ။ သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မစိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားတယ္။ Agent Fee ေက်ေအာင္ သူဘယ္ေလာက္ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ အလုပ္လုပ္ရဦးမွာလဲ။ ျမန္မာျပည္ မွာတုန္းက အဲဒီ ပိုက္ဆံကို သူဘယ္က ယူလာတာပါလိမ့့္။ မိဘက တတ္ႏုိင္လို႔ ေပးလုိက္တာ ဆုိေတာ္ေသး။ သူမ်ားဆီက ေခ်းဌားလာတာ ဆုိရင္ေတာ့ တစ္လ တစ္လ အတိုးေတာင္ အလ်င္မီေအာင္ ေပးႏုိင္မလား။ ကၽြန္မက သူ႔ကို အလုပ္ေျပာင္းေပါ့ ဆုိေတာ့ သူ မေျပာင္းရဲဘူးတဲ့။ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ထဲမွာ ခံျပင္းသြားမိတယ္။ ဗမာ အခ်င္းခ်င္း လုပ္ရက္ ေလျခင္းေနာ္။
ေနာက္ထပ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ လူလည္က်နည္း အသစ္နဲ႔ ၾကံဳလုိက္ရတာေပါ့။ Singapore မွာ အလုပ္ရရင္ အလုပ္ရွင္ဆီက အျမဲတမ္း ခန္႔စာရဖုိ႔ ေစာင့္ရပါတယ္။ အဲဒီစာက အနည္းဆံုး (၃) လၾကာ တတ္ပါတယ္။ အဲဒီစာရၿပီးမွသာ ခြင့္ခံစားခြင့္တုိ႔၊ ေဆးခြင့္ခံစားခြင့္တုိ႔ ရတာပါ။ Comfirmation Letter မရမခ်င္း အလုပ္ထဲမွာ အမွားအယြင္း မျဖစ္ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ရတာေပါ့ေလ။ ဒီတစ္ခါ ဗမာ အခ်င္းခ်င္း လူလည္က်ပံုက တစ္မ်ိဳး။ Agent Fee အမ်ားၾကီးယူတယ္။ Company ကလည္း S-pass တင္ေပးတယ္။ Approved ျဖစ္တယ္။ အလုပ္လုပ္တယ္။ တစ္လလည္း ျပည့္ေရာ.. နင္အလုပ္လုပ္တာ မၾကိဳက္ဘူးဆုိၿပီး ဘာမေျပာ ညာမေျပာ အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္လုိက္တယ္။ ကဲ... လုပ္ပံုေလး မလွဘူးလား... ေရႊျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း လူလည္က်ပံုေတြေလ။
ဒါက ျခေသၤ့ကၽြန္းက ေရႊျမန္မာေတြ..၊ ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးဆီက ေရႊျမန္မာေတြက်ေတာ့ တစ္မ်ိဳး၊ အေျခခံလစာ တစ္ရက္ကို စင္ကာပူေဒၚလာ (၁၈)ေဒၚလာ ရတဲ့ အလုပ္မွာ ျမန္မာေတြကို (၁၆) ေဒၚလာနဲ႔ သြင္းတယ္။ အင္း-- ဒါက မဆိုးေသးဘူး။ အက်ိဳးေဆာင္ ကေတာင္းခ်က္ကေတာ့ စင္ကာပူက အက်ိဳးေဆာင္ေတြထက္ေတာင္ ဆိုးေသး။ ဆုိးလုိက္တဲ့ အျဖစ္ေတြ။ ရန္ကုန္မွာေတာ့ မသိနားမလည္တဲ့ ျမန္မာေတြကို အေျပာကေတာ့ ဆင္ဖမ္းမယ္၊ က်ားဖမ္းမယ္။ တစ္ႏွစ္ အတြင္းပဲ သူေဌးႀကီး ျဖစ္ေတာ့ မလုိလို။ ဒီမွာ အဆင္ေျပေနတဲ့ သူေတြ အေၾကာင္းကို ေရြးေျပာၿပီး တစ္ကယ္တမ္း ဒီေရာက္ေတာ့ ေရနံေျမ ေခတ္က ဆယ္ေပ ပတ္လည္ အခန္းက်ဥ္းေလးကမွ က်ယ္ဦးမယ့္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ စုၿပံဳထား။ သူေဌးျဖစ္ဖုိ႔ ေနေနသာသာ၊ အရင္းေက်ေအာင္ မနည္းကို ႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ ျမန္မာေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ သူတို႔ေတြရဲ႕(Agent ဆိုး) စိတ္ထဲမွာ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား ဆိုတာ ဘာလဲ ေမ့ကုန္က်ၿပီလား။ ႐ိုင္းပင္းမႈေတြ ေပ်ာက္ကုန္ၿပီလား။ ကိုယ့္၀မ္းစာ ျပည့္ဖို႔ သူမ်ားဘ၀ကို နင္းၾကတဲ့ ျမန္မာတစ္ခ်ိဳ႕ ၀ဋ္ဆုိတာကို မေၾကာက္ၾကေတာ့ဘူးလား။
လံုး၀န္းေနတဲ့ ကမာၻၾကီး ေပၚမွာ လူေတြက တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္တဲြ ၿပီးရပ္ေနၾကတာပါ။ ကိုယ္က သူမ်ားကို ေပးလုိက္တဲ့ ဒုကၡေတြ တစ္ေန႔က်ရင္ ကိုယ့္ဆီကုိ လက္ဆင့္ကမ္း ျပန္ေရာက္လာတတ္တာကို ေမ့ေနၾကၿပီနဲ႔ တူပါတယ္။ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာေတာ့ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ႏိွပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစလုိ႔သာ ေရရြတ္ေနမိပါတယ္..။
(အခုလက္ရွိ စကၤာပူရဲ႕ အလုပ္အကိုင္ အေျခေနေတြကို ဒီမွာ ဖတ္လိုက္ပါအံုးေနာ္ )
ပရင့္ထုတ္ရန္
အရမ္း ေကာင္းမြန္ ျပည္႕စံုတဲ႕ သတင္း အခ်က္အလက္ ေလးေတြပါ... ကြန္ဂရက္က်ဴးေလး႐ွင္းပါ :-)
ဟုတ္တယ္ညီမေရ..
ဟိုကလူေတြကဒီကိုနတ္ျပည္လို႔ထင္ေနလားမသိပါဘူး..
ေျပာျပရင္လဲမင္းတို႔က်ေတာ့ဘာလို႔ေနေနတာလဲတဲ့..
ေသျခာရွင္းျပတယ္..တခ်ဳိ႔လဲနားလည္တယ္..
တခ်ဳိ႕လဲရွင္းျပလို႔မရဘူး..
အခ်က္အလက္ေတြအတြက္ေက်းဇူးပါ..
မင္းတို႔ ဘာလို႔ ေန ေနလဲဆို ေျပာလိုက္အကို " ရုန္းရင္ နစ္ေနလို႔ လို႔ "
ညီမေလးေရ... အေတာ္ကိုေကာင္းတဲ့ပိုစ့္ေလးပါပဲကြာ... ဒီလုိပါပဲ...ေနရာတိုင္းမွာလုိပါ... ေရႊအေၾကာင္း ေျမေျပာင္းရင္ပိုသိတယ္ေျပာရမလားကြာ...ဟူး...ဘာေၾကာင့္ လုိ႔ေျပာရင္ မေကာင္းပါဘူးညီမေလးရာ...အေျပာလြယ္ေပမဲ့ အလုပ္ခက္တယ္ညီမေလးေရ...
(ဖိုးေမာင္)
ညီမေရ. ေရးထားတာေလးေတြကၿပည္႔စုံတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေၿပာၿပတာကိုလက္မခံပဲ၇န္ေတာင္ၿပန္ေတြ႕ေသးဟ..ေငြရဖို႔၊အလုပ္ရဖို႔ရုန္းကန္ရင္း၊အေႀကြးပင္လယ္မွာနစ္သြားႀကတဲ႔သူေတြအမ်ားႀကီးပဲရွိတယ္ဆိုတာမယုံႀကဖူးေလ.. ကိုယ္ကေတြ႔အႀကဳံရွိေနတာေတာင္တခါတေလအလုပ္ရဖို႔ခက္ခဲတယ္ဆိုတာဒီမွာရွိေနတဲ႔သူပဲသိတာဟ..ေႀကာက္စရာအေကာင္းဆုံးကၿမန္မာအခ်င္းခ်င္းေသြးစုပ္တာပဲ.. ၿမန္မာၿပည္ကမသိတဲ႔သူေတြကိုဒီလိုမ်ဳိးလုပ္တာရင္နင္႔စရာပဲ
ေရႊအခ်င္းခ်င္း လုပ္တာကေတာ့ရင္နာဖို႕ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္လဲ Agent နဲ႕လာတာပါ။ Agent ခက S$4300 ၊ရတဲ႔လခက S$1000 ေက်ာ္တယ္ဆို႐ံုေလး။စာခ်ဳပ္က 3 ႏွစ္။ Agent ကျမန္မာ ။ဒီေရာက္မွသိတယ္။ ကို႕ကိုလူလည္က်လိုက္ျပီဆိုတာ။ေရာက္တာလဲမၾကာေသးေတာ့ ဘာမွမေျပာရဲဘူးဘူး။ အဲဒီ Agent နဲ႕လာမယ္႔ Fri ေတြကိုလွမ္းတားေတာ့လဲ တစ္ေယာက္မွ နားမေထာင္က်ဘူး။ သူတို႕ကိုမလာေစခ်င္လို႕ လို႕အထင္ခံရျပန္တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေနာက္ဘယ္သူမွ ခုလိုမျဖစ္ပါေစနဲ႕လို႕ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။